Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: ΟΙ...


Σάββατο, νωρίς το απόγευμα. Μόλις έχω κλείσει το μαγαζί και κατευθύνομαι με τα πόδια προς το σπίτι να πέσω στο κρεβάτι μου, να χωθώ στο πάπλωμα, να χτυπήσω ένα φασκόμηλο, μετά δεύτερο, μετά τρίτο, να πλακωθώ στη βιταμίνη C και μ' ένα κωλόχαρτο αγκαλιά (τέλειωσαν και τα χαρτομάντιλα με τέτοια κατάχρηση) να περάσω το υπόλοιπο της ημέρας.
Ερημιά στη Σόλωνος. Άντε, να συνάντησα δύο ανθρώπους μέχρι την Ιπποκράτους. Εκεί έκανε την εμφάνισή του ο... και μάλλον κι εκείνος είχε παρατηρήσει την ερημιά. Από την άλλη μεριά του δρόμου, πέρασαν απέναντι δύο κοπέλες. Ο... κοίταξε δεξιά κι αριστερά, εγώ ήμουν από πίσω, επιβεβαίωσε ότι πάντα υπάρχει ερημιά και προχώρησε. Ακόμα δεν έχω πάρει χαμπάρι ότι ο... είναι...
Έχουμε μπει στη σειρά στο στενό πεζοδρόμιο και κατευθυνόμαστε προς Εξάρχεια. Μπροστά οι δύο κοπέλες, πίσω ο... και στο τέλος εγώ. Στη Χαριλάου Τρικούπη ο... κοιτάει πάλι δεξιά κι αριστερά, ποτέ πίσω. Οι κοπέλες στρίβουν στη Ζωοδόχου Πηγής δεξιά, ο... κοιτάει πάλι δεξιά κι αριστερά και ποτέ πίσω και στρίβει κι αυτός. Στρίβω κι εγώ, γιατί είναι ο δρόμος μου. 
Λίγα μέτρα πιο κάτω, τα κορίτσια περνάνε απέναντι, ο... κοιτάει πάλι δεξιά κι αριστερά και ποτέ πίσω και περνάει κι αυτός. Εγώ λέω να μην περάσω ακόμη. Εξάλλου μιλάω στο τηλέφωνο και δεν είναι ανάγκη να με ακούνε όλοι. Καλύτερα να τους έχω απέναντι. 
Τώρα τους βλέπω διαγωνίως. Ο... έχει πλησιάσει αρκετά κοντά στα κορίτσια. Βλέπω ότι η στάση του σώματός του έχει αλλάξει. Το ίδιο και το βάδισμά του. Πάει με ανοιχτά τα πόδια και το σώμα του έχει μια κλίση, πώς να την περιγράψω... ε, να... η κοιλιακή του χώρα, ας πούμε, πάει μπροστά και το υπόλοιπο σώμα έχει μείνει πίσω. Τον κοιτάω καλύτερα. Το χέρι του έχει μπει κάτω από το μπουφάν του και παίζει το πουλί του. 
Ο... δε βλέπει τι γίνεται γύρω του. Τα μάτια του έχουν καρφωθεί στα οπίσθια των δύο κοριτσιών. Εγώ είμαι σε σημείο που βλέπω και τη φάτσα του. Τον παίζει με μανία. Τα μάτια του γλαρώνουν κι ένας μορφασμός χαράς και ικανοποίησης ζωγραφίζεται στη μουτσούνα του. Έχυσε ο λεβέντης μου. Άξιος βρε! Είναι χαμογελαστός, αλλά δείχνει χαμένος. Κοντοστέκεται. Να στρίψει αριστερά; Να γυρίσει πίσω; Κι εγώ, δεν το κρύβω, ένα χάσιμο το έχω μ' αυτό που είδα, αλλά ξέρω ότι θα συνεχίσω στην ίδια κατεύθυνση.
Υ.Γ. 1: Μετά απ' αυτό, θεωρώ ασήμαντη τη χτεσινοβραδινή μου συνάντηση με κάποιον που κατουρούσε και συγχρόνως μιλούσε στο πουλί του, μέσα στη μέση της Ακαδημίας με τον κόσμο να πηγαινοέρχεται δίπλα του. Ασήμαντη και η συνάντησή μου με έναν άλλο που κατουρούσε ένα βράδυ στην Μπενάκη ανάμεσα σε δύο αυτοκίνητα και κοιτούσε με γενναίο τρόπο εμένα και κάποιον άλλο που περπατούσε πίσω μου. Ο άνθρωπος είχε τακτ. Είχε στραμμένη την πλάτη στους πελάτες εστιατορίου της περιοχής. Μην ξεράσουν κιόλας με το θέαμα.
Υ.Γ. 2: Θυμήθηκα τον Τσόκλη που είχε πει για την πρόκληση που δικαιολογεί το βιασμό. Τα κορίτσια που βοήθησαν, χωρίς τη θέλησή τους, να εκσπερματίσει ο... δεν ήταν καθόλου προκλητικά. Δεν ήταν καν ελκυστικά. Ήταν δύο κορίτσια που, απ' ότι κατάλαβα, δε δίνουν και μεγάλη σημασία στην εμφάνισή τους, από αυτά που συναντά κανείς συχνά στα Εξάρχεια. Ήταν καθημερινά κορίτσια από αυτά που δε θα γυρίσει κανείς να τα κοιτάξει άμα περάσουν δίπλα του. Και τα οπίσθιά τους στα οποία είχε καρφώσει το βλέμμα του ο... ήταν καλυμμένα και κρυμμένα κάτω από μακριά πανωφόρια. Ή μήπως το ότι ο... δεν τις άγγιξε, κάνει τη διαφορά από το βιαστή;

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: ΟΙ ΕΠΑΙΤΕΣ


Περπατούσα πριν από λίγες μέρες στη Χαριλάου Τρικούπη και τον είδα από μακριά. Ήταν εντυπωσιακά όμορφος και καλοντυμένος, αλλά όσο πλησίαζα, η χλωμάδα στο πρόσωπό του με τρόμαζε. Συνέχισα να τον κοιτάω σαστισμένη. Αυτός με πλησίασε και μου είπε: "Συγνώμη, μια μικρή βοήθεια...". Με τάραξε. Φαινόταν ότι είναι από σπίτι. Και μάλλον από το σπίτι του τού κόψανε την επιχορήγηση για την πρέζα του. Και μάλλον από το σπίτι του δεν έκαναν κάτι για να τον σώσουν απ' αυτήν.
Το φαινόμενο "ζήτουλας για την πρέζα" το συναντώ πενήντα φορές τη μέρα. Αλλά από τελειωμένους τοξικομανείς που κανείς δε φρόντισε να απαλλαγούν απ' αυτό που κάνουν και τους οδηγεί στην αθλιότητα. Και, άντε να του το δώσω το κέρμα, θα τον σώσω ή θα τον βυθίσω ακόμα πιο βαθιά στο βούρκο που έχει χωθεί; Εδώ η παρέμβαση πρέπει να γίνει από αυτό το κράτος που μεριμνά για όλους. Και ήδη μου τα έχει πάρει από φόρους για να κάνει ΚΑΙ αυτή τη δουλειά σωστά.
Στα Εξάρχεια οι ζήτουλες για την πρέζα είναι πολλοί. Και συχνά εφευρίσκουν τρόπους για να μη φανεί ότι ζητάνε ελεημοσύνη. Έτσι κάποιοι πουλάνε φυλλάδια κατά των ναρκωτικών. Έχω μαζέψει δεκάδες τέτοια όταν, ως δημοσιογράφος, παρακολουθούσα τις δράσεις του ΟΚΑΝΑ. Ε, αυτοί τα μαζεύουν, δηλώνουν απεξαρτημένοι και τα πουλάνε. Κάποτε είχα πέσει σε δύο τύπους που έκοβαν και αποδείξεις. Όχι, ούτε τρυπημένες ήταν, ούτε καμιά σφραγίδα είχαν. Αλλά υπήρχε μια επισημότητα στην όλη υπόθεση. Και ζητούσαν τη συνδρομή του συνανθρώπου για καλό σκοπό. Δήλωναν σπουδαστές του ΟΑΕΔ (γύρω στα 35 με 40 η ηλικία τους) και μάζευαν χρήματα για το φίλο τους που έπεσε με τη μηχανή και χτύπησε. Κι όταν με τη φίλη μου αρνηθήκαμε, κοντέψαμε να φάμε ξύλο επειδή το παιδί χαροπαλεύει κι εμείς δε νοιαζόμαστε. Και βέβαια να μην ξεχάσω να αναφερθώ και στο ζήτουλα για το ούζο. Ναι. Σε σταματάει ο τύπος και σου ζητάει μισό ευρώ (όχι παραπάνω) για να συμπληρώσει και να πάρει ένα ούζο. Κάθε φορά που τον συναντάω, μόνο μισό ευρώ του λείπει.
Άλλη ωραία ιστορία είναι ο ζήτουλας για το παιδί του. Συνήθως πρόκειται για γυναίκες που στρώνονται σε μια γωνιά, παίρνουν και το βρέφος αγκαλιά και ζητάνε ψωμί και γάλα για το παιδί τους. Μια μέρα πέτυχα κάποιον που τη ρωτούσε τι γάλα θέλει να της πάρει για το παιδί. Αυτή επέμενε για μετρητά. Ε, πάρτε τ' αρχίδια μου μανδάμ. Εξάλλου μια χαρά αρτιμελής μου φαίνεστε, μπορείτε να εργαστείτε και σε χωράφια που θέλουν χέρια και σε σκάλες που θέλουν καθάρισμα. Θυμάμαι μια γριά στα μέρη μου που ζούσε από την επαιτεία. Όταν πέθανε, τα παιδιά της κληρονόμησαν μεγάλη περιουσία.
Εκεί που δεν μπορεί κανείς να μη συγκινηθεί, είναι τα παιδιά στα αναπηρικά καροτσάκια που φωνάζουν για βοήθεια. Μετρό Πανεπιστήμιο τα πετυχαίνω συνήθως. Φυσικά, αυτός που θα δώσει το κέρμα, δεν πρόκειται να τα βοηθήσει. Γιατί ποιος είναι αυτός που πιστεύει ότι αυτά τα παιδιά φτάσανε μόνα τους εκεί για να ζητήσουν ελεημοσύνη; Εκεί, πάλι αυτό το κράτος πρόνοιας, τρομάρα του, θα πρέπει να κάνει την παρέμβασή του. Και να εξασφαλίσει αξιοπρεπή διαβίωση σ' αυτά τα παιδιά κι αυτοί που τα εκμεταλλεύονται να πάρουν αυτό που τους αξίζει.
Ασφαλώς είναι και πολλοί οι άστεγοι κι ανήμποροι που περιμένουν το κέρμα του αγνώστου για να παραμείνουν στη ζωή. Τους βλέπω και σκέφτομαι ότι έτσι όπως πάμε, ο αριθμός τους θα αυξηθεί. Και δε θέλω σε καμία περίπτωση να βρεθώ στη θέση τους. Εντάξει, έχω περάσει ζόρια, δεν έχω λύσει το οικονομικό μου πρόβλημα (και μάλλον δε θα το λύσω ποτέ) αλλά μπορώ και δουλεύω για να ζω. Και αυτό είναι το σημαντικό. Δουλεύω.
Το ότι όποιος δουλεύει δε γίνεται ζήτουλας ήρθε να μου θυμίσει η υπόθεση με τους ζήτουλες του φέισμπουκ και ευχαριστώ τη φίλη Αμελί που εμπλούτισε τις κατηγορίες μου. Ναι, υπάρχει και αυτή η κατηγορία. Γι' αυτό είναι οι φίλοι. Τώρα και οι διαδικτυακοί. Η αλήθεια είναι ότι φίλη μου έδωσε κι εμένα ένα ποσό, το οποίο όμως ξέρει ότι θα της επιστραφεί, πώς θα της επιστραφεί και από πού. Εδώ έχουμε άνεργο με αναρτήσεις στο προφίλ του από μπλάκμπερι που αφορούν σε επισκέψεις με εκλεκτά μενού σε εστιατόρια. Αν το ακριβό τηλέφωνο ήταν δώρο με την ανανέωση του συμβολαίου (φαντάζομαι το πιο ακριβό συμβόλαιο δίνει τέτοιο κινητό), απορώ τι τη θέλει τη σύνδεση ένας άπορος. Εγώ την έκοψα. Κι έμεινα με το κινητό τεχνολογίας πενταετίας, φτου σκόρδα, τη δουλειά του την κάνει. Κι αν στο εστιατόριο πήγε για δουλειά, ε τότε δεν είναι άνεργος. Εγώ όταν δεν είχα, δεν έτρωγα. Την έβγαζα με τραχανά στο σπίτι. Και ξέρω ότι και η συντάκτρια του κειμένου έκανε το ίδιο. Όπως κι ότι, αν κάτι μας πήγαινε στραβά και μέναμε από δουλειά, θα κάναμε οτιδήποτε για να συντηρηθούμε αξιοπρεπώς και όχι περιμένοντας από τους άλλους. Εξάλλου, το κάνω ήδη. Δε με χαλάει καθόλου που δουλεύω ως πωλήτρια, αγαπώ τη δουλειά μου, ζω αξιοπρεπώς από αυτή κι έχω χεσμένα τα περασμένα μεγαλεία της δημοσιογραφίας και της επικοινωνίας. 
Οι εποχές είναι δύσκολες κι εμείς είμαστε σκληροί. Γιατί πρέπει να επιβιώσουμε. Κι οι άλλοι πρέπει να επιβιώσουν. Κι αν είναι σε ζόρικη στιγμή, μπορούμε να τους σταθούμε. Αρκεί να μην το κάνουν τρόπο ζωής. Μετά καταντάει παρασιτισμός. Κι όταν προσπαθείς να απαλλαγείς από ένα παράσιτο, δεν είσαι απαραίτητα ανθρωποφάγος.

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Δήλωση μετάνοιας

Έχω κάνει πολλές μαλακίες στη ζωή μου. Ένα μήνυμα που ήρθε σήμερα στο κινητό μου μού θύμισε μία απ' αυτές.
Είχα πάει τότενες, για χάρη της παρέας, να ψηφίσω για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Με φακέλωσαν ως Κομοτηναία φίλη του κόμματος. Κι από τότε φροντίζουν να με ειδοποιούν για όσα "σπουδαία" γίνονται από το ΠΑΣΟΚ στη Θράκη. Όπως έγινε σήμερα που με ειδοποίησαν ότι μιλάει ο πρωθυπουργός στην Αλεξανδρούπολη (τολμάει και εμφανίζεται ζωντανά σε κόσμο, ο ξεδιάντροπος) και πρέπει όλοι να είμα
στε εκεί. 

Χέστηκα. Αλλά δε δέχονται απαντήσεις αυτά τα μηνύματα για να τους το πω. Και να τους πω ότι το σκυλομετάνιωσα που συμμετείχα σ' αυτή τη διαδικασία κι ότι ακόμα κλαίω τα 2 ολόκληρα ευρώ (αν θυμάμαι καλά) που τους ακούμπησα.
Τελικά πρέπει να στηρίζω με πάθος τον Αλαβάνο για να συγχωρεθεί το αμαρτωλό μου παρελθόν.



Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Καλοφάγωτο μωρά μου!


Δηλώνω νταλικέρισσα. Δεν το κάνω τυχαία. Από μικρή έκανα πολλά ταξίδια στην νταλίκα του μπαμπά. Και μάλλον πάντα είχα τάσεις φυγείς -δεν ξέρω από πού ήθελα να φύγω- και γι' αυτό ένιωθα τόσο καλά όταν φεύγαμε μέσα στη νύχτα κι όταν κινούμασταν στην εθνική, βλέποντας τον κόσμο από ψηλά κι ακούγοντας δεύτερο πρόγραμμα.
Η φίλη μου η Αμελί δε με θέλει νταλικέρισσα. Παραείμαι ντελικάτη για νταλικέρισσα. Κι ας το γαμάω το θέμα όταν ρίχνω μπινελίκια. Ούτε η μαμά μου με ήθελε νταλικέρισσα. Γι' αυτό με μεγάλωσε με γαλλικά και πιάνο. 
Με το πιάνο δεν τα πήγα καλά. Εκείνη μικρή αναπηρία στο σπασμένο χέρι μου μού τη χάλασε τη δουλειά. Τα γαλλικά τα αγάπησα. Δεν ξέρω αν φταίει η Κατρίν Ντενέβ στην ωραία της ημέρας, αλλά πολύ κέφι την έκανα αυτή τη γλώσσα. Χώρια ότι μέσω της γλώσσας, είχα επαφή και με τη γαλλική ιστορία και κουλτούρα. Κι έτσι βρέθηκα να θαυμάζω τη γαλλική επανάσταση και το Μάη του 68.
Λίγο έλειψε να καταγραφεί και στην Ελλάδα ο Μάης του 2010. Αν η καφρίλα (ή μήπως η προβοκατορίλα;) που έσπειρε το θάνατο, δεν άφηνε την προσπάθεια στη μέση. Μετά ήρθε το καλοκαίρι. Και το ελληναριό ξεχύθηκε στις παραλίες. Επιστρέφοντας από αυτές, έπρεπε να μπει στο κλίμα των εκλογών. Ποιος υποψήφιος έχει πιο πολλές πιθανότητες να εκλεγεί; Να πάμε στην αυλή του να μας βλέπει που κάνουμε αγώνα γι' αυτόν. Και όλο και κάπου θα μας βολέψει. Στην ανάγκη, αν είμαστε καλά παιδιά, θα δημιουργήσει θέση εργασίας για χάρη μας. Λίγοι το έχουν κάνει;
Να βολέψουμε τον κώλο μας σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς και ας πάνε να καούν όλοι οι άλλοι κώλοι. Γιατί ναι, σε λίγο καιρό, οι μισοί Έλληνες θα συντηρούνται από τον ΟΑΕΔ. Δεν είναι καιρός για αλληλεγγύη.
Για να μην ξεχάσουμε και τα συνδικάτα. Στη Γαλλία διεκδικούν. Στην Ελλάδα οι συνδικαλιστές στήνουν τις πολιτικές τους καριέρες. Οι Γάλλοι, έχουν ξεσηκωθεί για να μη χάσουν τα κεκτημένα τους. Καμία σχέση με εμάς που περιμέναμε να φάμε το αγγούρι, και αφού το φάγαμε, προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να μας αρέσει. Και συνεχίζουμε να τρώμε αγγούρια, αφήνοντας τους άλλους να απολαμβάνουν τα παντεσπάνια τους. Ε, άμα γουστάρετε αγγούρι, καλοφάγωτο μωρά μου! Εγώ στηρίζω επανάσταση.
Αγαπώ τους Γάλλους και θέλω να τους μοιάσω. Όλοι πρέπει να τους μοιάσουμε.

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Τι σε έφερε στα μέρια μας;


Ήταν κάτι που όλο έλεγα να το κάνω -και σιγά τη δουλειά δηλαδή- και όλο το ξεχνούσα. Ήθελα λοιπόν να μάθω πώς έφτασαν όσοι έφτασαν σ' αυτό το μπλογκ και όλο ξεχνούσα να κοιτάξω τις στατιστικές. Και επιτέλους το έκανα. Και τι είδαν τα μάτια μου. Ξεκινάω από τα λογικά και φυσιολογικά:
Βλέπω λοιπόν κάποιες διευθύνσεις που παραπέμπουν εδώ, όπως http://www.press-gr.blogspot.com/http://www.blogpress.gr/http://bonus-eventus.blogspot.com/, παραπομπές από το facebook ή μέσω γκουγκλαρίσματος. Μέχρι εδώ εντάξει. Παρακάτω είναι τα καλύτερα.
Λέξεις κλειδιά: 
"φεισ μπουκ φωτογραφιες"
Κάποιοι έκριναν ότι παίζει να συλλέγω φωτογραφίες από το φέισμπουκ. Ναι, γιατί; 
"του φεισμπουκ"
Ε, μα τι τις θέλω κι εγώ τις αναφορές μου στο φατσοβιβλίο, ρε παιδί μου! 
"βιζιτες μεσω φειςμπουκ"
Ε ναι λοιπόν. Άμα γκουγκλάρεις αυτή τη φράση, θα βγεις στο μπλογκ μου. Κατσγούμαν, τώρα και νταβατζού. Ήταν τότε που έγραφα για τις κορασίδες του φέισμπουκ και είχα αναφερθεί και σ' αυτήν την κατηγορία. Τελικά ο κόσμος εκεί ψάχνει για βίζιτες. 
Και τώρα, αναγνώστη μου, κρατήσου. 
"γαμαω τη μαμα μου"
Πού να πάει το μυαλό μου, όταν έγραφα για μανόδουλους, ότι το γκουγκλ θα στέλνει στο μπλογκ μου αυτούς που... δεν τολμώ να το πω καν. 
"+"σουρης"+"μυρωμενοι στιχοι""
Σουρής, Πετρόπουλος και άλλοι αγαπημένοι, κυκλοφορούν εδώ μέσα. 
"entopistis gia lires"
Έτσι με βρίσκουν στα φόρουμ ψαχτιρτζήδων. Επειδή πέρασα αποσπάσματα από το βιβλίο μου. 
"αγαμητες παντρεμενες"
Τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα. Δεν περίμενα ότι έχουν τέτοια πέραση. Εντάξει, έχω δώσει πολλές συμβουλές κατά καιρούς, αλλά αυτό το θέμα δεν τόλμησα να το πιάσω. Ακόμη. Τώρα μου μπήκαν ιδέες. 
"ασθενεια μπερμπερι"
Δεν το αναφέρω σαν ασθένεια, αλλά αυτοί που πιστεύουν σ' αυτό φανατικά, ε, καταντούν ασθενείς.
Εντάξει, υπήρξαν και κάποιοι που έφτασαν ως εδώ κάνοντας αναζήτηση για katswoman.
Συμπέρασμα: Το μπλογκ μου απευθύνεται σε ανώμαλους, βιτσιόζους, μερακλήδες, που ψάχνουν βίζιτες, γαμάνε τη μάνα τους, και θέλουν να δώσουν χαρά σε αγάμητες παντρεμένες. Τόσα πολιτικά σχόλια, τόσα κοινωνικά σχόλια, τόση αντίσταση, τόση κουλτούρα, τόσες συμβουλές σε πονεμένες ψυχές, τόσος προβληματισμός, πήγαν όλα χαμένα. 
Μόνο τσόντες από δω και πέρα.
Ό,τι θέλει ο λαός.


Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Ιστορικό κέντρο πρωτευούσης


Σάββατο βράδυ. Το λεωφορείο μας ξεφόρτωσε στην Ομόνοια και συγκεκριμένα στην οδό Αθηνάς, ανάμεσα σε πτώματα και κόσμο που συναλλάσσεται μαζί τους. Νομίζω ότι εγώ και η φίλη μου ήμασταν οι μόνες που δεν είχαμε καμία σχέση με τους υπόλοιπους που κυκλοφορούσαν εκεί την ώρα αυτή.
Από την Αθηνάς μέχρι τη Σταδίου δεν μπορούσες να περπατήσεις από την πολυκοσμία. Και από το πάγωμα που σου προκαλεί η εικόνα που αντικρίζεις. Σε αυτά τα ελάχιστα βήματα που κάναμε, πέσαμε πάνω σε μία συναλλαγή και τρεις διαπραγματεύσεις. Η πρέζα πήγαινε κι ερχόταν μπροστά στα μάτια μας. Αυτοί που την προμηθεύτηκαν κατευθύνονταν σε στοές και στα γύρω στενά (κάπου μεταξύ Αιόλου και Αθηνάς) για να τρυπηθούν. Και να τονίσω ότι αυτό το σημείο της Ομόνοιας είναι πιο ζωντανό από κάτι δρόμους γύρω από την Πειραιώς και την Αγίου Κωνσταντίνου. 
Προσπαθώ να φανώ ψύχραιμη. Δεν τους κοιτάω και προχωράω μαζί με τη φίλη μου. Δε μιλάμε μέχρι να πιάσουμε φανάρι για να περάσουμε απέναντι. Εκεί περίμεναν κι άλλοι εκτός κυκλώματος. Μια κυρία με ένα παιδάκι. Πού το πας μανδάμ το παιδί μετά τη δύση του ηλίου σε τέτοιες περιοχές; Περάσαμε απέναντι και κατευθυνθήκαμε προς την Πανεπιστημίου όπου και θα χωριζόμασταν. Γυρνάω το κεφάλι μου αριστερά και τι βλέπω: Η πλατεία έγινε εργοτάξιο. Κάτι ντάνες με οικοδομικά υλικά αραδιασμένες, που εκείνη την ώρα χρησίμευαν για να κάθονται και να στηρίζονται οι θαμώνες της πλατείας. Ε, ναι. Δε με γελούν τα μάτια μου. Έργα στην πλατεία Ομονοίας. Ανάπλαση και καλλωπισμός. Εργολάβοι και προμήθειες. Να τη χέσω την Ομόνοια την περιποιημένη κι ανανεωμένη. Αν και είναι ήδη χεσμένη, οπότε άδικος κόπος. Όπως άδικος είναι ο κόπος σε όποια επιφανειακή παρέμβαση γίνεται στην περιοχή. Αλλού πρέπει να γίνουν οι παρεμβάσεις. 
Φτάνω στην Ακαδημίας και κατευθύνομαι στην πιο καθαρή και ακίνδυνη περιοχή της Αθήνας. Στο "άβατο" των ευλογημένων Εξαρχείων. Εκεί, να θυμίσω, οι παρεμβάσεις γίνονται από τους κατοίκους. Στην Ακαδημίας, σε κάθε δρόμο που οδηγεί στα Εξάρχεια είναι στημένες στρατιές μπάτσων. Είμαι ήσυχη. Κανένας αλήτης κουκουλοφόρος δε θα με πειράξει.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: ΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ


Είσαι πεζός, έχεις φτάσει στη διάβαση και περιμένεις ν' ανάψει το πράσινο για να περάσεις απέναντι; Είσαι τουλάχιστον αφελής. Για να μην πω ότι παίζεις κορώνα γράμματα τη ζωή σου. Δεν το κάνουμε ποτέ αυτό. Όταν φτάνουμε στη διάβαση, δεν κοιτάμε ποτέ το φανάρι. Κοιτάμε μόνο τα αυτοκίνητα που έρχονται και περιμένουμε να δούμε ποιος θα είναι αυτός που δε θα περάσει με κόκκινο. Αν είναι σε διασταύρωση, είναι πιο εύκολο να σταματήσουν κάποια στιγμή. Είναι και τα αυτοκίνητα από την άλλη μεριά και μην πέσουν πάνω τους. Ενώ τον πεζό τον γράφουν στο μουνί τους. (Στο ίδιο ακριβώς όργανο, γυναίκες και άντρες).
Φτάνω στη διάβαση Ακαδημίας και Ιπποκράτους. Όχι, δεν κοιτάω το φανάρι, περιμένω να σταματήσουν τα αυτοκίνητα. Και σταματάνε. Γυρνάω να ρίξω μια ματιά στο φανάρι μου και διαπιστώνω ότι γι' αυτό σταμάτησαν. Τους άναψε το κόκκινο. Κατεβαίνω από το πεζοδρόμιο για να περάσω απέναντι. Αν είχα κάνει άλλο ένα βήμα, τώρα δε θα υπήρχε τίποτα από μένα. Σχεδόν με ακούμπησε ο αρχίδης που ερχόταν με το σμαρτ από πέρα. Από τόσο πέρα που δεν τον είδα. Οπότε μπορούμε να φανταστούμε και με τι ταχύτητα πήγαινε (τα είχε πιάσει τα διακόσια) για να προλάβει να περάσει, πριν ξεκινήσουν οι άλλοι που πλέον είχαν πράσινο. Έφυγε τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα ούτε τον αριθμό του να δω. Για να τον βρω και να του περιποιηθώ το κωλοάμαξο. Πράξη εντελώς αλήτικη. Αλλά οι αλήτες θέλουν αλητεία.
Δεν τον μπινελίκωσα. Ως καλοσυνάτος και ευγενής άνθρωπος που είμαι, του έδωκα την ευχή μου. Την επόμενη φορά που θα το κάνει, να έρχεται από την άλλη μεριά του δρόμου νταλίκα και να τον συντρίψει. Να του κουλαθούν και τα δύο χέρια ώστε να μην ξαναπιάσει τιμόνι. Να του ξεραθούν και τα πόδια, ώστε να μην ξαναπατήσει γκάζι.
Είναι πολλές οι κατηγορίες των οδηγών που περνούν με κόκκινο. Η μεγαλύτερη είναι οι μοτοσικλετιστές. Αυτοί χώνονται παντού σαν τις τσουτσούδες. Δε βλέπουν ποτέ αν κυκλοφορούν πεζοί στη διάβαση. Φτάνει να προλάβουν να χωθούν. Είναι οι προνομιούχοι οδηγοί που παντού χώνονται. Δρόμοι, πεζοδρόμια, όλα είναι δικά τους. Πρέπει να τα προλάβουν όλα.
Είναι βέβαια και οι βιαστικοί της κατηγορίας που προανέφερα. Εκείνοι που βλέπουν από δυο χιλιόμετρα μακριά το πορτοκαλί φανάρι και τρέχουν να προλάβουν κι όποιον πάρει ο χάρος.
Μια μεγάλη κατηγορία είναι οι γυναίκες που μιλάνε στο κινητό τους. Οι γυναίκες που μιλάνε στο κινητό τους είναι διαφορετική κατηγορία από τους αντίστοιχους άντρες. Μια γυναίκα με το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στο κινητό, κοιτάζει τον μπροστινό της και κάνει ό,τι κι αυτός. Περνάει αυτός, θα περάσει κι αυτή. Δεν κοιτάζει ποτέ το φανάρι ή τη διάβαση ή αν έρχεται αυτοκίνητο από την άλλη. Κατηγορία που σίγουρα εισπράττει πολλά μπινελίκια. Και το αξίζει. Ο άντρας οδηγός με το κινητό, επίσης περνάει με κόκκινο, αλλά για άλλο λόγο. Είναι ο τύπος δε-μας-γαμείς-κι-εσύ-και-το-φανάρι-σου-έχω-θέμα-εγώ-τώρα.
Συμπαθής κατηγορία (τόσο που θέλω να πιάσω τη σιδερόβεργα) είναι ο κάγκουρας. Έχει βάλει τις ντουλάπες τα ηχεία στο πορτ παγκάζ (καλά, δεν το συζητώ για το υπόλοιπο όχημα - καρναβάλι) και παίζει τέρμα τη λαϊκούρα κι έχει μερακλώσει τόσο που αποσυντονίζεται και δεν ξέρει πού βρίσκεται και πού πάει. Γι' αυτό έχει χαθεί. Ρε φίλε, Εξάρχεια είναι εδώ. Για Μπουρνάζι, πρώτο στενό αριστερά.
Και βέβαια είναι και η κλασική κατηγορία Ε.Ο. (ελληνάρας οδηγός) που όλοι οι δρόμοι είναι δικοί του και, εντάξει ρε φίλε, τι κάναμε, δεν ήταν κόκκινο, ήταν ανάμεσα στο πορτοκαλί και το κόκκινο. Μικρή διαφορά.
Και η τροχαία δεν υπάρχει πουθενά. Δηλαδή, για την ακρίβεια, βλέπω περίπου διακόσιους μπάτσους την ημέρα. Ματατζήδες και Δίες. Τροχαία πουθενά. Προφανώς η ελληνική αστυνομία (ή μήπως το ελληνικό γαμοκράτος;) θεωρεί πιο επικίνδυνα τα αναρχικά στοιχεία από τους χασάπηδες οδηγούς.