ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ.

Περπατάω χτες το βράδυ προς το σπίτι μου και τον συναντάω. Έξω από ένα καφέ στα Εξάρχεια -πώς ξέπεσε εκεί, δεν ξέρω- να μιλάει δυνατά στο κινητό του (χαντς φρι πάντα) συνοδεύοντας τα λόγια του με επιβλητικές χειρονομίες. 

Ο τρόπος που μιλούσε μου θύμισε κάτι τηλεφωνικές ανταποκρίσεις που έδινα κάποτε στο κανάλι που δούλευα. Έπρεπε να μιλάω με στόμφο για να εντυπωσιάσω το κοινό. Βέβαια, δεν έβγαινα στη μέση της Μπενάκη κι ανάμεσα στα πλήθη για να μάθουν τα χαμπέρια και οι περαστικοί. Θυμάμαι έκτακτο δελτίο για κρούσμα γρίπης των πτηνών που είχε εντοπιστεί στην περιοχή μου κι εγώ να βρίσκομαι στα γραφεία της περιφέρειας και να πρέπει να βγω τηλεφωνικά στον αέρα. Ήτο τεραστία επιτυχία. Οι υπόλοιποι συνάδελφοι που περίμεναν τις δηλώσεις του υπουργού, θα τρώγανε το μουνί τους που προλαβαίναμε και το βγάζαμε πρώτοι που θα τρομοκρατούσαμε τον κόσμο με το μεγάλο θέμα της ημέρας. Αλλά εγώ πήγα και κλείστηκα στην τουαλέτα να μη μ' ακούει κανείς την ώρα που θα μιλάω. Φόβος να μη με ματιάσουν; Κόμπλεξ; Δεν ξέρω.

Πάντως ο τύπος στην Μπενάκη δεν είχε κανένα τέτοιο άγχος. Ήθελε να ακούνε οι πάντες την ενδιαφέρουσα συνομιλία που είχε. Το θέμα του δεν ήταν επαγγελματικό. Μιλούσε με κάποιο φίλο ή κάτι τέτοιο. Για προσωπικά. Αλλά ακόμα και η γλώσσα που χρησιμοποιούσε, θύμιζε άρθρο σε οικονομική εφημερίδα. Θα πρέπει να ήταν πολύ καταρτισμένος. Και πετυχημένος.

Δε θα ξεχάσω τον άνθρωπο με το τηλέφωνο που συνάντησα μια μέρα στην τράπεζα. Φορούσε ένα μακρύ παλτό, είχε τον αέρα του πετυχημένου και, κατά τη διάρκεια της αναμονής για το ταμείο, έκλεισε δύο επαγγελματικές συμφωνίες και τέσσερα ραντεβού. Ήταν από το χώρο των κατασκευών. Με εντυπωσίασε. Όλους τους εντυπωσίασε. Όλοι νιώσαμε ότι ανάμεσά μας, υπήρχε μια σπουδαία προσωπικότητα. Με το ζόρι κρατήθηκα και δεν του ζήτησα αυτόγραφο ή έστω μια φωτογραφία μαζί του. 

Και πώς να ξεχάσω τη νεαρά με το τηλέφωνο στον ηλεκτρικό το καλοκαίρι. Κατάφερε να τραβήξει όλα τα βλέμματα πάνω της. Είχε πάει στο ΙΚΑ για κάτι δουλειές, έκανε και κάτι ψώνια, είχε κουραστεί αρκετά, είχε και ζέστη, όχι, δε θα μπορούσε να περάσει από τη φίλη της με την οποία μιλούσε, θα πήγαινε στο σπίτι να ξεκουραστεί και το απόγευμα θα πήγαινε για μπάνιο. Μήπως ήθελε να πάει κι αυτή μαζί της; 

Όλο το πρόγραμμα το μάθαμε. Μόνο αν είχε γαμηθεί δε μας είπε. Είμαι σίγουρη πως όχι.

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Θυμάμαι τον παππού μου, κάθε φορά που εκνευριζόταν με τον πατέρα μου, να ξεστομίζει μια τούρκικη παροιμία. Ότι ο ψηλός άνθρωπος είναι χαζός. Με την έννοια της ελαφρότητας. Κάπως έτσι μεταφράζεται το αχμάκης. Γενικά, λατρεύω τις τούρκικες παροιμίες. Κρύβουν πολλή σοφία. Και αλήθεια. Γι' αυτό και είχα αρχίσει να πιστεύω ότι κι εγώ είμαι χαζή. Αλλά, πλέον, έχω τις ενστάσεις μου. Και μπορώ να αποδείξω το αντίθετο.
Σήμερα, μ' αυτό το βροχέσιμο, πήρα την ομπρέλα μου και ανηφόρισα τη Σόλωνος. Ευτυχώς, δεν κυκλοφορούσαν και πολλοί εκείνη την ώρα. Τα στενά πεζοδρόμια, με το ζόρι χωράνε δύο άτομα. Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο ζόρικα όταν τα δύο άτομα κρατάνε ομπρέλες. Αλλά πάντα υπάρχει η καλή διάθεση για να αποφευχθεί η σύγκρουση. Εγώ, ως χαζή ψηλή, άμα ο άλλος είναι στο ίδιο ύψος με μένα, γέρνω την ομπρέλα μου στο πλάι. Οι κοντές κι οι κοντοί, όμως, σηκώνουν τη δική τους ψηλά. Ναι, αναγνώστη μου. Βρίσκονται σε ύψος περίπου 1.60, εγώ σε ύψος περίπου 1.80 και σηκώνουν την ομπρέλα τους η οποία ήδη βρίσκεται δέκα πόντους κάτω από τη δική μου.
Με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουν:
1. Με διευκολύνουν να κινηθώ άνετα, αποφεύγοντας πιθανή σύγκρουση.
2. Να μου βγάλουν το μάτι.
3. Να μου διαλύσουν την καινούργια διάφανη ομπρέλα με τις καυτές φούξια λεπτομέρειες.
Όποιος βρει τη σωστή απάντηση, αλλά και όποιος προτείνει τον καλύτερο τρόπο αντίδρασης, κερδίζει την ονειρεμένη ομπρέλα της Μαίρη Πόπινς.
Το δράμα κορυφώνεται στις διαβάσεις πεζών που βρίσκονται σε κομβικά σημεία. Βλέπε Πανεπιστημίου με Βουκουρεστίου. Εκεί όλες οι ομπρέλες σηκώνονται ψηλά, πηγαίνουν δεξιά κι αριστερά, καρφώνονται σε μάτια και αυτιά, ενώ, καμιά φορά, είναι εύκολο κάποια να σε παρασύρει προς τα πίσω, αφού θα έχει γίνει ένα με τη δική σου.
Κι άμα γλιτώσω από τους πεζούς και τις ομπρέλες τους, δε θα γλιτώσω από τα οχήματα. Όλοι βιάζονται όταν βρέχει. Τρέχουν σαν τρελοί. Θέτουν σε λειτουργία τους λακκουβομαγνήτες τους. Κι αν τύχει και περνάς από κει, μαλάκα πεζέ, ετοιμάσου για ψυχρολουσία με βρομόνερα. Και να μην ξεχάσω να αναφέρω τις διαβάσεις που γίνονται αόρατες. Μιλάμε για αυτές που δεν έχουν φανάρι, στις οποίες είναι υποχρεωμένοι να σταματήσουν. Δεν το κάνουν ποτέ, δε θα το κάνουν ούτε όταν βρέχει. Θυμάμαι πριν από χρόνια, με το παιδί μικρό, να έχει πιάσει τρελή βροχή, να το έχω πάρει αγκαλιά και να τρέχω, να έχω σταθεί στη διάβαση και να προσπαθώ να περάσω, να στάζω ολόκληρη και να προσπαθώ να καλύψω το μωρό να μη βραχεί και να μη σταματάει κανένας από τους 12 καριόληδες που πέρασαν βιαστικά από μπροστά μου. Όταν βρέχει, εσύ, μαλάκα, που είσαι ταμπουρωμένος μέσα στο αυτοκίνητό σου, δε βρέχεσαι. Απλώς γαμιέσαι.
Γίνεται να ταμπουρώνομαι στο σπίτι μου όταν βρέχει; Όχι για να μη βραχώ -πάλι λάθος παπούτσια έβαλα, τι τα θέλω τα σουέτ σφουγγάρια, βρε μανούλαμ με τέτοιον καιρό;- αλλά για να μην τρελαθώ.

Το μεγάλο φαγοπότι

Γιατί βρε Θοδωρή μου; Γιατί βρε μανάρι μου, κάθε φορά, μου ανεβάζεις την πίεση της υποτασικιάς; Μη φανταστείς, από τα γέλια που ρίχνω με τις καυτές ατάκες σου, καυτό μου αγόρι. Όχι σαν τους υπόλοιπους που απέκτησαν υπέρταση επειδή πιέστηκαν, καθώς δεν μπόρεσαν να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους να σου χώσουν μια μπουνιά στη μουράκλα σου. Να ξέρεις Θοδωρή μου, είναι πολλοί αυτοί που θέλουν τουλάχιστον να σε φτύσουν στα μούτρα, χώρια το κλοτσομπουνίδι.
Μαζί τα φάγαμε τα λεφτά; Τα δικά σου λεφτά, ε; Όχι αυτά που ΕΓΩ δίνω σε σένα για να απλώνεις τα αφράτα σου οπίσθια στην καρέκλα που δεν ξέρω ποιος μαλάκας σε τοποθέτησε. Πες μου κι άλλα τέτοια αγόρι μου. Πλήγωσέ με κι άλλο. Κάνε με να νιώσω όλες τις ενοχές του κόσμου. Μια φορά σπάραξα με το δράμα σου όταν έμαθα ότι δε θα μπορέσεις να κάνεις τις διακοπές των ονείρων σου και μία τώρα που είδα ότι το εισόδημά σου μαζί με αυτό της συζύγου σου δεν κατάφερε να πιάσει το εκατομμύριο. Και όλο αυτό το σχεδόν εκατομμύριο, μας λες ότι το τρώμε μαζί.
Δε φταίω εγώ, αγάπη μου, αν έγινες αυτό που έγινες με ρουσφέτια. Γιατί είμαι σίγουρη ότι μόνο έτσι μπορείς να εκλεγείς. Ποιος ανώμαλος θα σε ψήφιζε για άλλο λόγο; Δε φταίω εγώ Πάγκαλε και λοιποί κοπρίτες αν βολεύετε το κάθε κομματόσκυλο για να μπείτε στη Βουλή και να γαμάτε με όποιον τρόπο μπορείτε τέλος πάντων. Εγώ, καθώς και τα υπόλοιπα μέλη της γαμωπασοκοοικογένειάς μου, δεν έχουμε βολευτεί ποτέ και πουθενά. Δε φάγαμε ποτέ ούτε δεκάρα από το σχεδόν εκατομμύριο που τσέπωσε σε ένα χρόνο η γαμωπαγκαλοοικογένεια. Εγώ λέω κι ευχαριστώ για τη θέση της πωλήτριας που κατάφερα να κατακτήσω για να βγάλω μεροκάματο. Η αδερφή μου λέει κι ευχαριστώ που έχει μια δουλειά με προϊστάμενο που του φοράει δέκα ζευγάρια γυαλιά πάνω σ' αυτό που αυτή ξέρει κι αυτός δεν ξέρει να κάνει. Ο γιος μου θα πει κι ευχαριστώ αν καταφέρει να φύγει στο εξωτερικό για να δει χαΐρι πάνω σ' αυτό που μαθαίνει να κάνει.
Επομένως ποιοι είναι αυτοί που σου φάγανε το βιος, καλέ μου Πάγκαλε; Άξιζε τον κόπο να τους δώσεις τα λεφτά σου; Άξιζε τον κόπο να μοιραστείτε τα πόθεν αίσχη σου; Πόσο χρήσιμοι είναι στην κοινωνία; Και πόσο χρήσιμος είσαι εσύ στην κοινωνία; Και πόσο χρήσιμοι είστε τελικά όλοι εσείς που περιμένετε από μας να πληρώσουμε αυτά που φάγατε παρέα με τους ρουσφετοψηφοφόρους σας; Πόσο χρήσιμος είναι κι αυτός που παριστάνει τον πρωθυπουργό ξεπουλώντας μας στον κάθε τυχάρπαστο και επιμένει ότι έτσι θα σωθούμε;
Ασταδιάλα μεσιέ Πάγκαλε! Κι εσύ και η υπόλοιπη παρέα από κείνο το ευαγές ίδρυμα που "διορίζατε για χρόνια, τα φάγατε μαζί, ακολουθώντας μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης δημοσίου χρήματος".
ΑΣΤΑΔΙΑΛΑ ΚΟΠΡΙΤΕΣ!

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: Οι άρρωστοι του φέισμπουκ

Υποψιάζομαι ότι μπερδεύουν την ψηφιακή με την πραγματική ζωή τους. Δε λέω, μπορείς να κάνεις εξαιρετικές γνωριμίες εκεί μέσα, να βρεις άτομα που μπορείτε να κάνετε χωριό, να γνωρίσεις το σωστό το φίλο, ή και το μεγάλο έρωτα. Δεν είμαι αρνητική σε τίποτα. Από την άλλη όμως, μπορείς να συναντήσεις και την απόλυτη κουλαμάρα. Όσο αυξάνονταν οι άγνωστοι φίλοι μου, τόσο περισσότερα στοιχεία κουλαμάρας συναντούσα. Χωρίς να με ξέρουν, αφού ποτέ δεν είχαμε μιλήσει, έβγαζαν συμπεράσματα για μένα. Μέχρι και κακομαθημένη που τα βρήκα όλα έτοιμα και κάθομαι και παίζω με χαρακτήρισαν. Ούστ μωρή κουράδα, που έχεις και άποψη. Που αν έχεις κάνει τα μισά από αυτά που έκανα, ξεκινώντας από το απόλυτο μηδέν, θα κάτσω να με χέσεις. Αυτός και άλλοι σαν αυτόν, ξεκινούν με όρεξη για γνωριμία, σε βομβαρδίζουν τον πρώτο καιρό στα like, δε χάνουν ευκαιρία να σου λένε καλημέρες ή ό,τι άλλο μπορούν για να τους προσέξεις κι αν δεν τους προσέξεις αρκετά, σε διαγράφουν. Χέστηκες; Έκανα ένα ψαχούλεμα στο προφίλ μου και σε όσα έγιναν το τελευταίο τρίμηνο. Εντόπισα καμιά δεκαριά περιπτώσεις που ανήκουν σ' αυτήν την κατηγορία.

Άλλη περίπτωση κουλαμάρας είναι κάποιες γυναίκες που ήρθαν να με γνωρίσουν και να μου ανοίξουν την ψυχή τους. Χωρίς να γράφει πουθενά ότι είμαι εδώ για να ακούσω τον πόνο τους. Προφανώς είδαν το "η κατσγούμαν συμβουλεύει" και θεώρησαν ότι κάνω αυτή τη δουλειά. Βέβαια, ως ζυγός, ευχαρίστως ακούω το συνάνθρωπο και προσπαθώ να βοηθήσω. Αλλά έχουμε και έναν Κρόνο πάνω απ' το κεφάλι μας αυτόν τον καιρό. Που επιμένει να μου δίνει χειρότερα προβλήματα από αυτά που έχουν οι άλλοι. Κι από την άλλη, δεν είμαι και ίδρυμα. Θυμάμαι περίπτωση νεαράς που είχε κολλήσει πάνω μου πριν από κάνα μήνα. Μηνύματα, σχόλια, όπου κι αν γυρνούσα, πάνω της έπεφτα. Αλλά τελευταία, δεν είχα νέα της. Μόλις διαπίστωσα ότι με διέγραψε και με μπλόκαρε. Τι καημός! Τι ισχυρό πλήγμα! Τι βαθιά πληγή!

Όταν έγραψα τους πέφτουλες, περίμενα ότι θα γίνουν διαγραφές. Από τους πέφτουλες. Έγιναν. Και έγιναν κι από τους επίδοξους πέφτουλες που η ψυχρότητά μου δεν τους έδωσε περιθώρια να προχωρήσουν. Ε, ναι αγάπη μου. Τι να σου πω όταν έρχεσαι και με ρωτάς από πού είμαι και με τι ασχολούμαι; Τα γράφω όλα στο προφίλ μου κι αν δε ρωτήσεις κάτι πρωτότυπο, δεν έχω λόγο να ασχοληθώ μαζί σου. Παράλληλα, με προσέγγισαν καινούργιοι φίλοι για να βγάλουν τη χολή τους και τα κόμπλεξ τους. Ο τοίχος μου είχε γίνει αποδέκτης προσβλητικών σχολίων του κάθε παπάρα που με χαρακτήριζε αγάμητη, ανοργασμική και άλλα τέτοια. Αν του καθόμουν -που ήξερε κι ο ίδιος ότι δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση- θα με αποκαλούσε πουτάνα, γαμιόλα... Έτσι γίνεται πάντα μ' αυτούς τους τύπους. Δεν προλάβαινα να διαγράφω. Αλλά κάτι μου λέει ότι ορισμένοι έχουν επιστρέψει. Ως άλλοι. Κάποια ψεύτικα προφίλ χωρίς φίλους, που τα δέχομαι, αλλά δεν έκατσα ποτέ να τα ψάξω. Κι άντε να βγάλω άκρη τώρα με τόσους που μάζεψα.

Έχω διαγράψει πολύ κόσμο. Όποιον με προσέβαλε και δε σεβάστηκε τον τοίχο - σπίτι μου, τον έστειλα από κει που ήρθε. Αλλά παρατηρώ ότι κάποιοι διαγράφουν αβέρτα. Κάθονται και παρακολουθούν τους εικονικούς τους φίλους και τους ανακυκλώνουν διαρκώς. Σε κάποια φάση σε διαγράφουν και μετά από λίγο καιρό σου ξαναστέλνουν αίτημα φιλίας. Αν έχετε ανταλλάξει και μια καλημέρα από πριν, σου ρίχνει και μια δικαιολογία τύπου "διέγραψα το προφίλ μου και όταν επέστρεψα έλειπαν επαφές" και άλλες τέτοιες πίπες. Νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν άλλα ενδιαφέρονται και παίζουν με τις φεϊσμπουκικές επαφές τους. Το θεωρώ βαριά αρρώστια.
Και κλείνω με την υπερπερίπτωση. Άντε να σε διαγράψουν οι άγνωστοι - άρρωστοι που σε προσεγγίζουν και μετά το μετανιώνουν, να πω, γάμα το, μια ασθένεια είναι. Όταν στις επαφές σου υπάρχει φίλος κανονικός από τα παλιά που μέσα από σένα έχει προσεγγίσει καμιά τριανταριά ακόμη άτομα, τους πούλησε ξυπνηλίκι, σου έριξε θάψιμο (όπως έμαθες αργότερα) προφανώς για να μη σε πιστέψουν στην περίπτωση που θα διαψεύσεις τις πίπες που λέει για τη δήθεν επαγγελματική του επιτυχία, τον οποίο όλο και θα ξανασυναντήσεις κάποια στιγμή και στο μέλλον, αφού δεν έχουν διακοπεί η σχέσεις του με την οικογένειά σου, και σου ρίχνει μια διαγραφή την ώρα που διαγράφει και τη φίλη σου που δεν ανταποκρίνεται στο εξυπνακίστικο φλερτ του, μιλάμε για ιδιαίτερα σοβαρή πάθηση που χρήζει νοσηλείας.
Όλοι αυτοί, μήπως θα ήταν εύκολο να μη με πλησιάζουν; Προτιμώ στους φίλους μου ανθρώπους με διάθεση για παιχνίδι, ανταλλαγή απόψεων, ακόμα και συγκρούσεις, αν υπάρχει λόγος. Αλλά έλεος, αν είναι τόσο ψυχωτικοί που αρέσκονται στο να παίζουν με τις επαφές τους, προτείνω να παίξουν με το πουλί τους. Θα ξεχαρμανιάσουν καλύτερα.

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: Οι δικυκλιστές.

Είναι οι γαμιάδες του δρόμου. Και του πεζοδρομίου και του πεζόδρομου. Θα αποφύγουμε τις περιττές εισαγωγές και θα πάρουμε τις κατηγορίες με τη σειρά.
Στο δρόμο: Καβαλάει το μωρό του και σχίζει τις λεωφόρους με μεγάλη ταχύτητα, καθώς ο αγέρας δέρνει απαλά τ' αγαλματένιο του κορμί. Εκεί πάνω νιώθει ελεύθερος. (Και πουθενά αλλού, γιατί, προφανώς, δεν είναι). Θα φτάσει πρώτος στον προορισμό του. Θα χωθεί σαν την τσουτσού ανάμεσα στα αμάξια, θα προσπεράσει από δεξιά, στο κόκκινο φανάρι, αν έχει άλλους μπροστά του, θα τους καβαλήσει για να έρθει μπροστά. Δε θα βλέπει το δικό του φανάρι. Θα βλέπει αυτό των πεζών. Μόλις ανάψει το κόκκινο για τους πεζούς, θα αρχίσει να γκαζώνει απειλητικά. "Παρ' τα πόδια σου μαλάκα που περνάς τη διάβαση, ο γαμιάς της ασφάλτου είναι έτοιμος να μεταμορφωθεί σε πύραυλο". Δεν προλαβαίνει να ανάψει το πράσινο και έχει βρεθεί στο επόμενο φανάρι. Αν ανάψει το κόκκινο και δεν έχει άλλους μπροστά του, θα το αγνοήσει. Ε, μέχρι να κουνηθεί ο διπλανός που του άναψε το πράσινο, προλαβαίνει να περάσει έτσι όπως πετάει. Τώρα, αν υπάρχει πεζός που πάει να περάσει, στο μουνί του. Αν είναι δυνατόν! Ο πεζός δεν πρέπει να κοιτάει το φανάρι του, αλλά την καλή διάθεση του οδηγού να σταματήσει στο δικό του κόκκινο φανάρι. Ο μοτοσικλετιστής δεν έχει ποτέ τέτοια διάθεση. "Να περιμένει ο αναιδής, που θέλει και δικαιώματα στο δρόμο" σκέφτεται και γκαζώνει ακόμα πιο δυνατά. Είπαμε, ο δρόμος είναι του καυλιάρη καβαλάρη.
Και το πεζοδρόμιο είναι του καυλιάρη καβαλάρη. Θα το καβαλήσει κι αυτό, πάντα με φόρα. Οι πεζοί που κινούνται πάνω του πρέπει να κάνουν στην άκρη να περάσει. Αν δεν το κάνουν από μόνοι τους, θα τους αναγκάσει ορμώντας πάνω τους απειλητικά. Θα παρκάρει φαρδύς πλατύς πάνω στο πεζοδρόμιο κλείνοντας τα περάσματα. Στο μουνί του και πάλι για τον πεζό. Να στριμωχτεί και να περάσει. Πόσο χώρο θέλει πια για να κινηθεί ένας άνθρωπος!
Ο καυλιάρης καβαλάρης θα καβαλήσει και τον πεζόδρομο. Ε, ναι. Αφού χωράει άνετα, γιατί να παιδεύεται στους δρόμους με τα αυτοκίνητα; Ειδικά σε πεζόδρομους με παγκάκια και δεντράκια, λατρεύω να τους γαμάω τη φαντασίωση. Περπατάω αργά, πηγαίνοντας ως αναποφάσιστη δεξιά - αριστερά και κάνω πως δεν τον ακούω που μαρσάρει υστερικά πίσω μου. Κι όταν φτάνουμε στο δρόμο και τον απεγκλωβίζω, πατάει μια απότομα το γκάζι, σαν να μου λέει: "Άντε γαμήσου κομπλεξικιά καριόλα που νομίζεις ότι ο πεζόδρομος δεν ανήκει σε μένα και το μωρό μου. Ίσα μωρή τσούλα, μη σε θερίσω!" και χάνεται στον ορίζοντα. Θα μπορούσε να μου τα πει στα μούτρα τα μπινελίκια που σκέφτηκε. Αλλά είναι ευγενής. Και αυτό τον κάνει ανώτερο από τα υπόλοιπα ανθρωπάκια που κινούνται με τα πόδια ή πήζουν μέσα στα αυτοκίνητά τους.
Παρά το ότι ο κάθε μοτοσικλετιστής κάνει τουλάχιστον διακόσιες παρανομίες σε μια μέρα, θα φάει πρόστιμο μόνο για κάνα κράνος, άντε και καμιά ταχύτητα, στην έσχατη περίπτωση και για καμιά ηχορύπανση. Προτείνω στο νέο, αξιόλογο υπουργό ΠΡΟΠΟ, τη σύσταση ομάδας για να μαζευτούν τα μυαλά των μοτοσικλετιστών που πήραν αέρα. Και να μην έχει καμία σχέση με ΔΙΑΣ. Αυτοί είναι χειρότεροι. Εξακόσιες παρανομίες σε μια μέρα.

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: Τοξικά απόβλητα νεοπλουτισμού.

Το θέμα ξεκίνησε από την (ξινή) μάνα με την (άβουλη) κόρη που μπήκαν στο μαγαζί. Έγινε θέμα συζήτησης στο φέισμπουκ και η κατάληξη ήταν ότι φταίει ο νεοπλουτισμός. Μάστιγα. Θυμήθηκα μία περσινή φωτογραφία που είχα δει. Ο πρώην με τη μαμά του σε προεκλογική της συγκέντρωση. (Νεοπλουτισμός + πολιτική = κατάρα). Αξέχαστη φωτογραφία, χαρακτηριστικό δείγμα νεοπλουτίστικης καγκουριάς.
Ήταν λοιπόν η κυρία με το λευκό συνολάκι που την κάνει να ξεχωρίζει από την πλέμπα και τη βλαχιά του τόπου της, πίσω της ο ευνούχος, εεε... ο υιός ήθελα να πω με το μπέρμπερι πουκάμισο και γύρω τους τα πλήθη που την "αποθέωναν". Αλλά, ρε γαμώτο, λίγο πιο κει, ανάμεσα στα λαϊκά ανθρωπάκια που τους περιτριγύριζαν φαινόταν άλλος ένας με το ίδιο ακριβώς πουκάμισο μπέρμπερι. Ε, μα δεν είναι κατάσταση αυτή, αφεντικά και δούλοι.
Ο υιός λοιπόν της κυρίας, πίστευε στο τρίπτυχο της επιτυχίας: Μπέρμπερι, ρόλεξ, ες ελ κέι. Τους πέτυχε τους στόχους της ζωής του. Αποκλείεται ο άλλος στη φωτογραφία με το μπέρμπερι να είχε και τα άλλα δύο. Μη σου πω ότι και το μπέρμπερι πουκάμισο ήταν μαϊμού. Σίγουρα. Από τη λαϊκή θα το πήρε.
Αργότερα, γνώρισα ένα παιδί από τα μέρη του που σπουδάζει στην Αθήνα. Παρά την καταγωγή του, λειτουργεί αλλιώς. Και γελούσε καθώς μου περιέγραφε τα βίτσια των συμπατριωτών του: Κάθε Σάββατο κατεβαίνουν στην Αθήνα. Και, ασφαλώς, πάνε για καφέ στο Κολωνάκι. Αν πας Σάββατο στο ντα κάπο, οι μισοί θα είναι από κει. Συναγωνίζονται ποιος έχει πάει πιο πολλές φορές στο Κολωνάκι. Το υποψιαζόμουν και με τον πρώην αυτό. Είδαμε και πάθαμε μέχρι να απομυθοποιήσει το ντα κάπο και τα μαγαζιά στη Μηλιώνη. Και του είχε ξεφύγει ότι κατέβαιναν καμιά φορά όλη η καλή παρέα για μεγάλη ζωή: Κολωνάκι για καφέ, φαγητό σε κυριλέ ρεστοράν, τρελά γλέντια στην παραλιακή και στριπτιζάδικο για ένα καλό... τελείωμα.
Συμπέρασμα: Όσα λεφτά κι αν κουβαλάς, αν η βλαχιά έχει ποτίσει μέσα σου, δε θα σε εγκαταλείψει ποτέ. Ασφαλώς, λέγοντας βλαχιά, δεν αναφέρομαι στην καταγωγή (αν και στην προκειμένη περίπτωση ισχύει και μάλιστα σε συνδυασμό με την αρβανιτιά) αλλά στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο ζωής και σ' αυτήν την τάση για επίδειξη. Την επίδειξη του κενού που υπάρχει παντού, εκτός από την τσέπη.
Στο μεταξύ, από αλλού το ξεκίνησα, από μια δυτικιά λαϊκάντζα, ξινή, αγενή και άξεστη που μπήκε στο μαγαζί και μου χάλασε τη μέρα και κοίτα πού κατέληξα. Σε άλλες ξινές και περσινά ξινά σταφύλια. Ίσως επειδή, τώρα που τα βλέπω αλλιώς τα πράγματα, είναι πιο έντονη αυτή η καγκουρίλα που τότε δε μου έκανε αίσθηση.

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: Πολιτισμός και οικολογία.

Μέχρι τώρα έχω πει τα καλύτερα για το χωριό μου και ειδικότερα για το αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο της Ναυαρίνου. Και τι ωραία (και σωστή πάνω απ' όλα) παρέμβαση και μπράβο στα παιδιά και τι ωραία δεντράκια, λουλουδάκια, παρτεράκια και τι ωραία που περνάνε, με τις εκδηλώσεις τους και τις δράσεις τους και τι ωραία που κατάφεραν να μας ξεκουνήσουν εδώ στο μαχαλά και να μας απαλλάξουν από τη μούχλα και άλλα τέτοια, μην κάτσω να αραδιάσω.
Αλλά υπήρξε μια μεγάλη παράλειψη. Δεν έγινε σωστή μελέτη. Τόσες παρεμβάσεις και ούτε μια τουαλέτα. Και άμα περνάς τη μέρα σου και τη νύχτα σου εκεί και πίνεις και πέντε δέκα μπίρες, τη χρειάζεσαι. Όχι, άμα είσαι αγοράκι, δεν κάνει να τα κρατάς μέχρι να φτάσεις στο σπίτι. Κινδυνεύει ο προστάτης σου. Κι άμα δεν υπάρχει τουαλέτα πρόχειρη, θα ψάξεις να βρεις μια λύση. Έχει πολύ ωραίες γωνιές για κατούρημα. Χαριλάου Τρικούπη και Ναυαρίνου, γωνίες δύο. Χαριλάου Τρικούπη παραπλεύρως του πάρκου, σκοτεινή γωνία τρίτη. Σκοτεινή είσοδος πολυκατοικίας σε στοά, επί της Ζωοδόχου Πηγής, φάτσα κάρτα στο πάρκο. Σημεία από τα οποία αν περάσεις, θα σε στείλει σε άλλους κόσμους το μεθυστικό τους άρωμα.
Άνετα μπορείς να διακρίνεις την αγάπη των νέων για τη φύση και την απέχθειά τους για την τσιμεντούπολη που τους πνίγει, ωστόσο κανείς απ' αυτούς δε φεύγει για το χωριό του, παρά μόνο εκδικείται το τσιμέντο κατουρώντας το. Ναι. Ο νέος με οικολογική συνείδηση δε θα κατουρήσει στα δέντρα. Θα κατουρήσει στους τοίχους και στα καταραμένα τα μπετά. Τώρα βέβαια, αν δεν τους ενδιαφέρει τι σκατά υπάρχει γύρω από το παραδεισένιο περιβάλλον όπου περνούν την ώρα τους, εμένα δε μου πέφτει λόγος. Απλώς σήμερα που περνούσα, έτσι όπως είναι κατηφόρα στη Ναυαρίνου, παρατήρησα ότι τα σημάδια από τα ποταμάκια που στέγνωσαν, έφτασαν μέχρι το δρόμο. Σιχάθηκα και να πατήσω. Για την μπόχα εντάξει, μπορώ να κρατήσω την αναπνοή μου.
Βέβαια, κατουρημένοι τοίχοι υπάρχουν πολλοί. Κάνε μια βόλτα πέριξ της πλατείας Ομονοίας και θα πέσεις κάτω από την μπόχα. Αλλά εκεί είναι η παρακμή. Ενώ στα Εξάρχεια είναι η ομορφιά. Και ο πολιτισμός. Βέεεεβαια!

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: Το βασίλειό μου για ένα τσαντό.

Η Ντέπυ είναι από την Πετρούπολη. Τελείωσε πριν από δύο χρόνια τη νομική και, μέσω της ΔΑΠ, δικτυώθηκε και δικαιώθηκε. Εργάζεται σε μεγάλο δικηγορικό γραφείο στο Κολωνάκι. Τη συναντώ κάθε πρωί στη Σκουφά. Μαλλί μαζεμένο, ριχτό φόρεμα, φρέντο καπουτσίνο στο ένα χέρι και, τους τελευταίους τρεις μήνες, τσάντα Louis Vuitton στο άλλο. Την αγόρασε με ένα μισθό της. Την έχει περασμένη στον καρπό και την κρατάει με καμάρι. Μπροστά πηγαίνει η τσάντα, πίσω ο καφές, πιο πίσω η Ντέπυ.
Το σπουδαιότερο απόκτημα. Κατάκτηση. Και μετά απ' αυτό, αναμένονται κι άλλες κατακτήσεις. Ε, ναι αγάπη μου! Άμα κρατάς μια τέτοια τσάντα, μετράς. Σε βλέπουν με άλλο μάτι. Σε υπολογίζουν. Δε σε ρωτάνε από πού είσαι. Υποψιάζονται. Και πέφτουν έξω. Με τέτοια τσάντα, μπορείς να βρεις και γαμβρό. Αντάξιό σου. Κάποιον με τον αέρα του πετυχημένου, που θα τον συναντήσεις ένα πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά σου, στο Κολωνάκι πάντα, και θα κρατάει κι αυτός ένα φρέντο καπουτσίνο και μια ανάλογης αξίας και σπουδαιότητας τσάντα. Δε θα τον ρωτήσεις από πού είναι. Υποψιάζεσαι. Και πέφτεις έξω.
Και τώρα, όλα τα καλά κορίτσια, θα κάνουμε την τύχη μας. Για ένα μήνα δε θα τρώμε για να μη χέσουμε. Αλλά θα το πάρουμε το σωστό τσαντό. Και θα το μοστράρουμε όπως πρέπει. Κι εκεί να δεις επιτυχίες.

Σημειώσεις για να προλάβω τους καλοθελητές:
1.Δεν έχω πρόβλημα με τα κορίτσια από την Πετρούπολη. Εντάξει, θεωρώ ότι δεν ταιριάζω μ' αυτά, αλλά από την Πετρούπολη είναι μία πολύ αγαπημένη φίλη, τόσο που την αποκαλώ μητέρα (κι ας είναι μικρότερή μου) η οποία ωστόσο είναι αυθεντική Πετρουπολίτισσα. Έχω πρόβλημα με τα κορίτσια που δεν μπορούν να το αποδεχτούν και θέλουν να γίνουν κάτι άλλο.
2.Εντάξει, το ομολογώ. Δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να αποκτήσω τέτοια τσάντα. Αλλά και να την είχα, δε θα την ήθελα. Και να μου τη χαρίσουν, δε θα την κρατήσω. Η αγαπημένη μου τσάντα είναι μία καραπλαστικούρα με κουλά σχεδιάκια.